Nadbrzeżna Bateria Marynarki "Karola", wybudowana na francuskiej wyspie Île de Ré (niem. Marine-Küstenbatterie "Karola"), stanowiła część potężnego Wału Atlantyckiego. Stacjonujący tam 4./282 Batalion Artylerii Morskiej - obsługujący dwie wieże baterii, wyposażone w potężne działa 20,3 cm SK C/34 (L/60) - miał chronić przede wszystkim strategiczny port w La Rochelle.
Ciekawostką jest to, że wybudowane tam obiekty są rzadkością, jeśli chodzi o fortyfikacje Wału Atlantyckiego. Ich oryginalność polegała również na tym, że niemiecka marynarka wojenna (niem. Kriegsmarine) i wojska lądowe (niem. Heer), stacjonowały w tym samym niemal miejscu i wspólnie wykorzystywały potężne stanowisko kierowania ogniem (niem Leitstand) słynnej wieży zwanej "Karola Tour" (według nomenklatury niemieckiej armii: bunkier typu 5497 i schron dowodzenia S497). Zapewne nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że ta sytuacja, doprowadziła do podziału obu znajdujących się tam baterii - Marine-Küstenbatterie "Karola" (Stützpunkt Ro* 429) i Heeres-Küstenbatterie "Kora" (Stützpunkt Ro 425).
* Ro - oznaczenie wybudowanych obiektów podlegających pod La Rochelle i znajdujących się w departamencie Charente-Maritime.
Heeres-Küstenbatterie "Kora" została zbudowana przez Niemców w lipcu 1942 roku. Posiadała cztery francuskie armaty Schneider kal. 220 mm model 1917, które ustawione były pośrodku dużych, okrągłych, otwartych nisz, z których mogły prowadzić ogień w dowolnym kierunku. Ich pociski miały masę 104 kg i były wystrzeliwane na maksymalną odległość 22,8 km.
Marine-Küstenbatterie "Karola" została zbudowana nieco później. Jej budowa trwała od połowy 1943 roku do wiosny 1944 roku, i była najpotężniejszą baterią w całym sektorze. Składała się z dwóch wież z dwoma działami kal. 203 mm, wymontowanymi z niemieckiego krążownika Seydlitz o zasięgu 37 km. Wieże zostały zamontowane na dwóch ogromnych podstawach żelbetowych, które "zatopione" zostały kilkanaście metrów pod ziemią.
Oprócz potężnych dział baterii, na betonowej podstawie, wybudowano ponad 25-metrowy schron dowodzenia z kopułą na szczycie której umieszczono 10-metrowy dalmierz stereoskopowy Zeissa o zasięgu 35-40 km. Wieża ta miała kierować ogniem obu wymienionych przeze mnie baterii.
Wraz z bunkrami do obrony baterii, przeróżnego typu schronami, stanowiskami dział obrony przeciwlotniczej i stanowiskami karabinów maszynowych, została przez aliantów uznana za twierdzę nie do zdobycia. Dlatego też - 12 września 1944 roku - alianci otoczyli cały kompleks i rozpoczęli długie oblężenie. Bazy niemieckiej broniło 20 tys. żołnierzy armii niemieckiej pod dowództwem kapitana Oskara Günthera, którzy bronili się aż do 9 maja 1945 roku.
Do 1950 roku, cały kompleks wykorzystywany był przez Marine Nationale, a następnie opuszczony. Dwie wielkie wieże, zostały rozebrane i zezłomowane - pozostały jedynie liczne zabudowania, w tym potężna wieża kierowania ogniem.
Od 2002 roku, cały kompleks jest ściśle😉 chroniony i obowiązuje tam zakaz wstępu.
Więcej informacji na ten temat poznacie już wkrótce w poście, poświęconym całkowicie Morskiej Baterii Przybrzeżnej "Karola"....
Zdjęcie archiwalne przedstawia wieżę dowodzenia i kierowania ogniem, która została wybudowana nieopodal Marine-Küstenbatterie "Karola". Według mnie, zdjęcie zrobiono najprawdopodobniej już po kapitulacji, a więc po 9 maja 1945 roku. Doskonale jest widoczne maskowanie, które miało chronić wieże przed wykryciem z powietrza oraz zainstalowany potężny dalmierz.
Zdjęcie współczesne zostało wykonane w sierpniu 2021 roku.
Zakładam że nie były to specjalnie krwawe walki, tylko blokada. W sumie słusznie, po co marnować życie żołnierzy, przy zdobywaniu czegoś co można po prostu odciąć od świata.
OdpowiedzUsuń