Muzeum etnograficzne - Zielona Góra-Ochla (Lubuskie)

   Historia Muzeum Etnograficznego w Ochli zaczyna się w 1960 roku (dzisiaj osiedle Ochla jest częścią miasta Zielona Góra). Wówczas Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze utworzyło dział etnograficzny. Jednocześnie zaczęto gromadzić zabytki kultury ludowej. Od 1971 roku Urząd Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, utworzył komórkę, która zajmowała się badaniami i ochroną architektury ludowej na Ziemi Lubuskiej. Rok później, podjęto decyzję o utworzeniu parku budownictwa ludowego w Ochli koło Zielonej Góry.

Na terenie muzeum znajduje się wiele narzędzi i maszyn rolniczych.

Dom administracyjny w którym znajduje się sala ekspozycyjna.

   W 1973 roku na terenie parku budownictwa ludowego pojawił się pierwszy zabytkowy obiekt. Chałupa chłopska z Potrzebowa pochodziła z 1675 roku i jest najstarszym budynkiem mieszkalnym w muzeum. Ustawiona frontem do drogi chałupa, składa się z dwóch części. Starsza część, to izba główna. Nowsza część, składa się z sieni, kuchni i małej izby, gdzie mieści się zakład szewski. Wyposażenie praktycznie w całości pochodzi z Babimojszczyzny.
   W 1976 roku park budownictwa ludowego w Ochli został połączony z działem etnograficznym muzeum w Zielonej Górze. Wówczas przyjęto nazwę - Zielonogórski Park Etnograficzny w Ochli. Rok później - jako oddział muzeum - został udostępniony do zwiedzania. Zobaczyć wtedy było można - oprócz chałupy z Potrzebowa - także składające się z kilku zabudowań gospodarstwo przeniesione z Krobielowa w Zachodniej Wielkopolsce. Tutaj najbardziej interesującym budynkiem, jest kuźnia. Ta pochodzi z Kosieczyna i jest podczas imprez plenerowych wykorzystywana do wytwarzania pamiątek.

Wyposażenie wnętrz jest bardzo bogate i interesujące.

   W kolejnych latach na teren skansenu sprowadzono budynki ze wschodnich Łużyc, Dolnego Śląska i Wielkopolski. Są to m. innymi: zagroda Olęderska, zagroda z Jasionowa, chaty z Zajączka, Jędrzychowic, Jędrzychowiczek, Lisowa, oraz rybakówka z Rybojad (w tym budynku znajduje się kasa). Wyposażenie przybywających budynków w przedmioty pochodzące z tych ziem, okazało się bardzo trudne. Wszystko za sprawą burzliwych dziejów Ziemi Lubuskiej przed II wojną światową. Wpływ na to miała również deportacja niemieckiej ludności, która zabrała ze sobą większość sprzętów gospodarstwa domowego i narzędzi. Dlatego też przedmioty w większości prezentowane w muzeum etnograficznym pochodzą od napływającej w te rejony ludność z Kresów Wschodnich.
    Na uwagę zasługuje też zrekonstruowana chałupa z Bukowiny na pograniczu rumuńsko-ukraińskim. Jej zgodny z oryginałem wygląd i wyposażenie było możliwe dzięki stowarzyszeniu Wspólnoty Bukowińskiej do której należą przybyli z tamtych rejonów osadnicy.
   Nie brakuje także budynków pochodzących z regionu. Do najciekawszych można zaliczyć XVIII-wieczną wieżę winiarską, która na teren skansenu trafiła z Budachowa. Tam pełniła role magazynu w którym składowano wytwarzane wino. Po przeniesieniu na teren muzeum, wieża stanęła na niewielkim wzniesieniu. Piętrową wieżę można zwiedzać. Prezentowane są w niej wystawy czasowe, które prezentują sprzęty wykorzystywane do produkcji wina. Na uwagę zasługuje m. innymi drewniana prasa z 1830 roku. Inne obiekty pochodzące z regionu, to m. innymi: chaty wiejskie z Pszczewa, Kargowej i Kosobudza. Zagrody z Jurzyna, Królowa, Marcinowa, Cisowej, Studzieńca, a także wiatrak z Kiełcza.

Wieża winiarza z Budachowa w całej okazałości.

Po prawej widzimy dzwonnicę z Drzonkowa.

   Pochodzące z regionu są także przedmioty znajdujące się w warsztacie szewskim. Sprowadzono je z zakładu szewskiego pochodzącego z Babimostu, który funkcjonował tam do końca lat 80-tych XX wieku.
   Uzupełnieniem bardzo ciekawej zabudowy muzeum etnograficznego są dwie drewniane dzwonnice, które górują nad pozostałymi budynkami. Są to budowle pochodzące z Węgrzynic i Drzonkowa. Jedna z nich wkomponowana jest zabudowę skansenu, natomiast druga znajduję się nieco dalej, poza główną zabudową.

   W 1982 roku coraz prężniej rozwijający się park etnograficzny, przekształcono w samodzielną placówkę naukowo-badawczą i oświatową o powierzchni 13 hektarów. Zwiedzając skansen, możemy - oprócz ponad 80 obiektów nieruchomych i prawie dziesięć tysięcy przedmiotów - podziwiać także piękno przyrody w którą został wkomponowany. Zabytki architektury ludowej, usytuowano w taki sposób, aby jak najbardziej realnie odzwierciedlały układ, jaki stosowano w dawnych czasach na wsi.
   Przechadzając się ścieżką dydaktyczną, widzimy bogactwo flory i fauny. Warto zwrócić uwagę m. innymi na okazałe drzewa i otaczającą Was roślinność znajdującą się w przydomowych ogródkach. Ścieżka dydaktyczna złożona jest z sześciu przystanków. Możemy dzięki niej poznać ciekawą historię danego obiektu, zobaczyć, jak wykonywano codzienne prace w gospodarstwach, oraz poznać tajniki rzemiosła i sztuki z dawnych lat.

Przy niektórych chatach założono niewielkie ogródki.

   W najbliższej przyszłości do muzeum etnograficznego trafią nowe obiekty. Wszystko dzięki wykorzystaniu funduszy strukturalnych Unii Europejskiej. Według informacji w skansenie ma być siedemnaście nowych budynków. Nad całością projektu czuwają pracownicy, którzy tworzą cztery główne działy w muzeum:

- dział budownictwa ludowego - odpowiedzialny jest za budynki i zagrody
- dział kultury materialnej - odpowiada za wyposażenie budynków w narzędzia rolnicze i domowe
- dział strojów i tkanin - zajmuje się ubiorami, tkaninami ludowymi, dywanami, itp.
- dział sztuki - odpowiada za dobór odpowiednich wyrobów z naturalnych tworzyw, instrumentów ludowych, zabawek, rzeźb, itp.

   Podczas zwiedzania muzeum etnograficznego można zobaczyć, jak uprawia się ziemniaki, winorośle, len, zboża, a także przyjrzeć się hodowli owiec i koni. W letnie miesiące można także zobaczyć, jak wyrabia się różne wyroby lub podziwiać stroje w które odziani są rekonstruktorzy.
   W muzeum etnograficznym możecie spędzić nawet kilka godzin. Warto w tym czasie posmakować dań przyrządzanych w funkcjonującej tam karczmie, smażalni ryb lub zjeść grilowaną kiełbaskę.
   A jeżeli komuś będzie mało atrakcji, to jest także możliwość zorganizowania ogniska, przyjęcia lub imprezy. Oczywiście po uprzednim skontaktowaniu się z pracownikami działu administracyjnego.

W okresie wiosna -jesień można na skansenie zobaczyć także rekonstruktorów...

którzy pokazują także codzienne życie mieszkańców...

i piękne stroje ludowe.

Muzeum etnograficzne znajduje się na Lubuskim Szlaku Wina i Miodu.

Moja ocena: 8

Kraj: Polska
Miejscowość: Zielona Góra-Ochla
Strona internetowa: www.muzeumochla.pl
Godziny otwarcia: od wtorku do niedzieli w godzinach 10:00-17:00 (w poniedziałek: nieczynne)
Wstęp:
bilet turystyczny normalny 10 zł
bilet turystyczny ulgowy 6 zł
bilet rodzinny 25 zł
bilet szkolny 5 zł
Parking: bezpłatny

Wszystkie fotografie pochodzą z archiwum autora, 2013 r.

Mapa dojazdu: