Troyon, to francuska miejscowość położona w departamencie Mozy, w regionie Grand East (dawnej Lotaryngii) na południe od Verdun. To tutaj na początku I wojny światowej doszło do zaciekłych walk, które doprowadziły do powstania wybrzuszenia, tzw. Saillant de Saint-Mihiel - rejonu walk, który dzisiaj jest miejscem pamięci francuskich żołnierzy. Aby zrozumieć to szczególne miejsce (i wiele jemu podobnych), należy poznać dramaturgię walk tej strefy i ją odwiedzić. Dopiero wówczas w stu procentach zrozumiemy, dlaczego takie miejsca są tak istotne dla narodu francuskiego i dlaczego w rejonie takich miejsc, jak to, jest tak wiele cmentarzy (oprócz francuskich, także niemiecki, amerykański i - założony przez Niemców - polski cmentarz dla Ślązaków walczących w niemieckiej armii....). Jedną z nekropolii, która powstała w związku z walkami w tym sektorze, jest Francuski Cmentarz Wojenny z I Wojny Światowej - Nekropolia Narodowa (fr. La Necropole Nationale) - w Troyon.
Historia Nekropolii Narodowej w Troyon, nierozerwalnie łączy się z ciężkimi walkami o Verdun - "Miastem ze zranioną duszą" - jak mawiają Francuzi. Wiemy bowiem, że Niemcy od samego początku wojny mieli w planach zdobycie tego miasta. Już we wrześniu 1914 roku toczyły się tutaj ciężkie walki, które doprowadziły później do powstania Saillant de Saint-Mihiel. Wówczas szczególnie ważną rolę odegrał w nich Fort de Troyon, który bombardowany był przez Niemców od 8 do 13 września 1914 roku. Co ciekawe znajdujący się w forcie żołnierze francuscy (166. Pułk Piechoty i 5. Pułk Artylerii Pieszej) otrzymali rozkaz, aby wytrwać w nim - i tym samym spowolnić natarcie Niemców na Verdun - co najmniej dwa dni. A kiedy 9 września, w pobliżu wejścia do fortu pojawił się niemiecki major Neuhoff z propozycją kapitulacji, to jeszcze nikt nie przypuszczał, że kapitan Heym ze swoimi ludźmi będzie się bronił aż sześć dni, i ostatecznie uniemożliwi wrogowi zdobycie Verdun.
Niedługo potem front w tym rejonie zamarł, a nastąpił okres tzw. wojny w okopach. Jednak nieliczne starcia, jakie miały miejsce w późniejszym okresie pod Troyon doprowadziły do śmierci setek żołnierzy obu walczących stron. Większość oczywiście straciła życie w walce, ale spory procent tych, którzy wówczas zostali ranni, zmarło ostatecznie w - utworzonych dookoła Troyon - prowizorycznych szpitalach.
Niedługo potem front w tym rejonie zamarł, a nastąpił okres tzw. wojny w okopach. Jednak nieliczne starcia, jakie miały miejsce w późniejszym okresie pod Troyon doprowadziły do śmierci setek żołnierzy obu walczących stron. Większość oczywiście straciła życie w walce, ale spory procent tych, którzy wówczas zostali ranni, zmarło ostatecznie w - utworzonych dookoła Troyon - prowizorycznych szpitalach.
Po walkach w 1915 roku i pierwszych miesiącach 1916 roku, część poległych pochowano w prowizorycznych mogiłach wokół fortu. Tutaj również - 3 maja 1916 roku - odsłonięto 3-metrowy obelisk, który miał upamiętniać obrońców fortu. Ostatecznie rejon ten został odzyskany przez Amerykańskie Siły Ekspedycyjne - wspomagane przez wojska francuskie - w połowie września 1918 roku. Następnie sam fort stał się szpitalem polowym amerykańskich jednostek. Jednocześnie przystąpiono do ekshumacji - pochowanych podczas walk w mogiłach wokół fortu - żołnierzy i tworzeniu nekropolii, gdzie chowano szczątki żołnierzy poszczególnych narodowości.
Narodową Nekropolię utworzono nieco dalej na północ od fortu - we wschodniej części miasta Troyon. Pierwsze pochówki odbyły się w 1924 roku na lokalnym cmentarzu komunalnym. Niestety ze względu na brak miejsca (cmentarz jest otoczony murem) pochowano tam niespełna dwudziestu poległych. Kolejni - przenoszeni z prowizorycznych mogił utworzonych w okolicach Troyon, Vaux-les-Palameix i Lecroix-sur-Meuse - byli już chowani przed głównym wejściem na cmentarz i po jego lewej stronie, wzdłuż muru.
Pierwsze pochówki na cmentarzu w Troyon. Z tle widoczny obóz (najprawdopodobniej amerykański), (Fot. zb. autora). |
Nekropolia Narodowa w Troyon w okresie powojennym (Fot. zbiory autora). |
Kpt. Alfred Pianet. Pułk Strzelców Pieszych. Zginął na polu chwały 24 września 1914 r. |
- 5. Pułk Piechoty (fr. 5me Regiment d'Infanterie, w skrócie 5me R.I.)
- 68. Pułk Piechoty (fr. 68me Regiment d'Infanterie, w skrócie 68me R.I.)
- 83. Pułk Piechoty (fr. 83me Regiment d'Infanterie, w skrócie 83me R.I.)
- 88. Pułk Piechoty (fr. 88me Regiment d'Infanterie, w skrócie 88me R.I.)
- 90. Pułk Piechoty (fr. 90me Regiment d'Infanterie, w skrócie 90me R.I.)
- 119. Pułk Piechoty (fr. 119me Regiment d'Infanterie, w skrócie 119me R.I.)
- 130. Pułk Piechoty (fr. 130me Regiment d'Infanterie, w skrócie 130me R.I.)
- 166. Pułk Piechoty (fr. 166me Regiment d'Infanterie, w skrócie 166me R.I.)
- 220. Pułk Piechoty (fr. 220me Regiment d'Infanterie, w skrócie 220me R.I.)
- 230. Pułk Piechoty (fr. 230me Regiment d'Infanterie, w skrócie 230me R.I.)
- 232. Pułk Piechoty (fr. 232me Regiment d'Infanterie, w skrócie 232me R.I.)
- 255. Pułk Piechoty (fr. 255me Regiment d'Infanterie, w skrócie 255me R.I.)
- 277. Pułk Piechoty (fr. 277me Regiment d'Infanterie, w skrócie 277me R.I.)
- 320. Pułk Piechoty (fr. 320me Regiment d'Infanterie, w skrócie 320me R.I.)
- 325. Pułk Piechoty (fr. 325me Regiment d'Infanterie, w skrócie 325me R.I.)
- 328. Pułk Piechoty (fr. 328me Regiment d'Infanterie, w skrócie 328me R.I.)
- 335. Pułk Piechoty (fr. 335me Regiment d'Infanterie, w skrócie 335me R.I.)
- 348. Pułk Piechoty (fr. 348me Regiment d'Infanterie, w skrócie 348me R.I.)
- 11. Terytorialny Pułk Piechoty (fr. 11me Regiment d'Infanterie Territoriale, w skrócie 11me R.I.T.)
- 26. Terytorialny Pułk Piechoty (fr. 26me Regiment d'Infanterie Territoriale, w skrócie 26me R.I.T.)
- 27. Terytorialny Pułk Piechoty (fr. 27me Regiment d'Infanterie Territoriale, w skrócie 27me R.I.T.)
- 283. Terytorialny Pułk Piechoty (fr. 283me Regiment d'Infanterie Territoriale, w skrócie 283me R.I.T.)
- 5. Pułk Piechoty Kolonialnej (fr. 5er Regiment d'Infanterie Coloniale, w skrócie 5er R.I.C.)
- 6. Pułk Piechoty Kolonialnej (fr. 6er Regiment d'Infanterie Coloniale, w skrócie 6er R.I.C.)
- 5. Pułk Artylerii (fr. 5me Regiment d'Artilerie, w skrócie 5me R.A.)
- 23. Pułk Artylerii (fr. 23me Regiment d'Artilerie, w skrócie 23me R.A.)
- 42. Pułk Artylerii (fr. 42me Regiment d'Artilerie, w skrócie 42me R.A.)
- 48. Pułk Artylerii (fr. 48me Regiment d'Artilerie, w skrócie 48me R.A.)
- 57. Pułk Artylerii (fr. 57me Regiment d'Artilerie, w skrócie 57me R.A.)
- 121. Pułk Artylerii (fr. 121me Regiment d'Artilerie, w skrócie 121me R.A.)
- 217. Pułk Artylerii (fr. 217me Regiment d'Artilerie, w skrócie 217me R.A.)
- 320. Pułk Artylerii (fr. 320me Regiment d'Artilerie, w skrócie 320me R.A.)
- 348. Pułk Artylerii (fr. 348me Regiment d'Artilerie, w skrócie 348me R.A.)
- 104. Pułk Artylerii Ciężkiej (fr. 104ème Regiment d'Artilerie Lourde, w skrócie 104ème R.A.L.)
- 113. Pułk Artylerii Ciężkiej (fr. 113ème Regiment d'Artilerie Lourde, w skrócie 113ème R.A.L.)
- 117. Pułk Artylerii Ciężkiej (fr. 117ème Regiment d'Artilerie Lourde, w skrócie 117ème R.A.L.)
- 1. Pułk Inżynieryjny (fr. 1me Regiment du Genie, w skrócie 1me R.G.)
- 6. Pułk Inżynieryjny (fr. 6me Regiment du Genie, w skrócie 6me R.G.)
- 12. Pułk Kirasjerów (fr. 12e Regiment de Cuirassieurs, w skrócie 12e R.C.)
- 18. Batalion Zwiadu Piechoty (fr. 18ème Bataillon d'Chasseurs a pied, w skrócie 18ème B.C.P.)
- 25. Batalion Zwiadu Piechoty (fr. 25ème Bataillon d'Chasseurs a pied, w skrócie 25ème B.C.P.)
- 2. Pułk Dragonów (fr. 2e Regiment de Dragons, w skrócie 2e R.D.)
- 27. Senegalska Brygada Tyralierów (fr. 27e Sénégalais Brigade Tirailleurs, w skrócie 27e B.T.S.)
- 78. Senegalska Brygada Tyralierów (fr. 78e Sénégalais Brigade Tirailleurs, w skrócie 78e B.T.S.)
- 8. Brygada Sztabowa (fr. 8éme Brigade d'Etat-Major, w skrócie 8éme B.E.T.)
Wszystkie zdjęcia pochodzą ze zbiorów autora, wspólczesne wykonano w maju 2022 roku.
38 nagrobków usytuowanych po lewej stronie wejścia na cmentarz komunalny. |
Bibliografia:
Hart, Peter, I Wojna Światowa 1914-1918. Historia militarna, tłum. Jan Szkudliński, Poznań 2014
Neiberg, S. Michael, Historia I Wojny Światowej. Front zachodni 1914-1916, tłum. Norbert Radomski, Poznań 2010
Wiest, Andrew, Historia I Wojny Światowej. Front zachodni 1917-1918, tłum. Bogusław Solecki, Poznań 2010
Mapa dojazdu:
tanatoturystyka - dziś dla nas okazja do wyjazdów i wędrówek, ale przecież to miejsca niewiarygodnych tragedii, cierpień i koszmarów. Co oczywiście nie znaczy że trzeba o nich zapomnieć.
OdpowiedzUsuń